- Puk, Puk!
- Kto tam?
- Jestem tym kim Ty Jesteś
- Kim jestem?
- Zbytnią prostotą
Znasz wszystkie moje potknięcia, znasz wszystkie moje
radości, znasz wszystkie moje krzyki. Kim jesteś? Życiem. Życiem radosnym gdy śmieję
się do świata i innych, życiem zakochanym, gdy przychodzi bliska osoba, życiem
płaczącym, gdy ta bliska osoba rani, życiem pełnym miłości do dzieci, aż wreszcie
życiem bardzo bolesnym, gdy upadam i nie mam siły wstać. Niepotrzebnie czasami sprawiasz mi mały
prezent w postaci różowych okularów. One, sprawiając, że świat nabiera barw, zniekształcają
rzeczywistość pokazując ją w zbytniej
prostocie. Jeśli ktoś pisze, myślimy że o nas myśli, jeśli ktoś przytula,
myślimy , że lubi, jeśli całuje i oddaje całego siebie, myślimy że kocha.
Rzeczywistość jest niestety bardziej okrutna. Gdy nasze okulary gdzieś się
zapodzieją, bądź ktoś z trzaskiem je rozdepce jak wstrętnego karalucha, to
zaczynamy widzieć świat takim jaki naprawdę jest. Jeśli ktoś pisze, to coś
potrzebuje, jeśli przytula to pożąda, jeśli całuje i oddaje siebie to zaspokaja
swoje potrzeby.
Życie, czasem okrutnie nas doświadcza, ale zawsze są to kolejne
doświadczenia prowadzące ku późniejszemu rozsądkowi. Chyba, że znowu zapuka coś
do drzwi…
P.s. Dla wtajemniczonych - Zbytnia Prostota, synonim słowa Naiwność :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz