Bla bla bla i żyli długo i szczęśliwie...

                  Podobno jak się zmiesza martini, rum, wodę i cytrynę powstaje całkiem dobry drink. Zabrakło rumu, a niech to. Martini plus woda i cytryna też całkiem, całkiem, ale czy w rzeczywistości zadowala mnie to całkiem, całkiem? Czy nie lepiej jak jest ten rum? Po drugiej lampce magicznego eliksiru wydaje mi się, że to już bez znaczenia…

                  Nie wszystkie bajki kończą się dobrze, nie zawsze żyją długo i szczęśliwie, ale to już wszyscy wiedzą. Czasami jest tak, że godzimy się na bycie z osobą, która nie do końca nam pasuje, ale przymykamy oko. Tylko, że z czasem zaczynamy coraz bardziej odczuwać brak owego rumu dopełniającego  smak. Czasami też się zdarza, choć bardzo rzadko, trzeba mieć ogromnego pecha, żeby tak trafić, że poznajemy kogoś i jest wszystko co potrzeba, jest martini, jest rum, jest cytryna z wodą, i wszystko w idealnych proporcjach, tylko niestety wszystko razem nie pasuje do otoczenia i gryzie się z konserwatywnymi zasadami panującymi wokół pokrytymi stereotypowym kurzem. Nie wiem dlaczego akurat teraz przypomniała mi się pewna historia z Verony hehe. Gdyby istniała jakaś bezludna wyspa na której można by było spokojnie, w cieniu jakiegoś drzewa, popijać Martini z całą idealną resztą…

                 Czwarta lampka bez rumu…nie nie pasuje mi to, chcę zatrzymać przy sobie smak idealny, ze wszystkimi składnikami. Pech…, że też trafił mi się właśnie taki Romeo.